Хаа байсан Японоос хаа байсан Монголын, хаа байсан Загийн гол дээр хаваржиж байгаа аав, ээжтэйгээ хажууд нь байгаа юм шиг ярьдаг болсон цаг саяхан. Бидэнд хамгийн сайн хөгжиж байгаа юм бол утсан харилцаа. Бас үүн шиг хэрэгтэй, хэрэгцээтэй юм ч бараг байхгүй болов уу? Саяхан болтол бид айлын утас царайчлан гуйж ярьдаг, хаа газраас ярих гэж тамаа цайдаг л байв шүү дээ. Харин Японоос одоо би өдөр болгон ээжтэйгээ ярьдаг юм. Ээж минь намайг ярихад их баярлана, би ээжийгээ баярлуулах дуртай. Бараг сүүлдээ ярихгүй өнжвөл яав ийв гэж санаа зовох янзтай. Харин бидний ярьдаг юм нь гэвэл бие хаа, бороо хур. Бие хаа нь өөрсдийнх нь тухай, бороо хур нь малын тухай яриа. Монгол хүн биеэ бодохоосоо өмнө малаа бодох нь их. Биеийг нь асуугаад малыг нь асуухгүй бол гомдоно. Бие хаа, эрүүл мэнд, газар дэлхий, тэнгэр хангай, бороо хур бие биеэсээ таталтай бөөрөнхий орчлон. Ярих бүрийд л бороо ордоггүй, хуурай байна, шуургатай байна, хүйтэн байна гэх хахирган үгсийг сонсох бүрийд чийгтэй газар суугаа ч сэтгэл хуурайшиж, зүрх шимшрэнэ. Тэр тусмаа гурван сараас эхлэн бороо цутгаж, зүсэн зүйлийн цэцэг ногоо дэлгэрэх япон орноос сайхан байна гэж ярихаас сэтгэл минь зовдог шүү ээж минь. Манай энд гурван өдөр бороо орлоо гэж хэлбэл ишш тэр бороо чинь манай энд ордог болоосой гэж ээж минь үнэн голоосоо хэлдэгсэн. Хуртай газар суугаа хүү нь хуурай газар суугаа ээжийгээ бодохоос өрөвддөг юм. Ээжийгээ гэсэн сэтгэл минь дандаа хуртай дэлгэр байдаг шүү, харин манай нутагт хур буугаасай, хур ороосой, хурай, хурай гэж хур дуудая ээж минь. (Үүнийг бичсэний маргаашаас хоёр өдөр, хоёр шөнө бороо цас холилдон орсон байлаа, харин даан ч хүйтэрч гэнэ.)